Իմ սիրելի ընկերուհի․․․
Ես սկսել եմ ավելի շատ կարդալ, ու ավելի քիչ սրբել տան փոշին։ Ես նստում եմ տան բակում՝ չանհանգստանալով ավելորդ խոտերի համար։
Ես ավելի շատ ժամանակ եմ սկսել անցկացնել ընտանիքիս ու մտերիմներիս հետ, ու ավելի քիչ մտածել աշխատանքի մասին։
Կյանքը պետք է վայելել, այլ ոչ թե դիմանալ։ Ես հիմա փորձում եմ գիտակցել տվյալ պահերը ու գնահատել։
Ես դադարել եմ «խնայել ու տնտեսել»․ հանգիստ օգտագործում եմ ֆարֆորից ու հախճապակուց բաժակները, կրում եմ իմ թանկարժեք բլուզը, ամեն օր՝ անգամ բանկ կամ խանութ գնալիս օգտագործում եմ այն օծանելիքը, որը պահել էի հատուկ առիթների համար։
Ես վստահ չեմ, ինչ կանեին ուրիշները, եթե իմանային, որ վաղը այլևս այստեղ չեն լինելու։ Ես կարծում եմ, կզանգեին հարազատներին, մոտ ընկերներին։
Կամ գուցե զանգեին հին ընկերներին, ում հետ վաղուց են վիճել, ու կհաշտվեին։
Կան մանրուքներ, որոնց պատճառով ինքս ինձ վրա կբարկանայի, եթե իմանայի, որ ապրելու հաշված ժամեր են մնացել, իսկ ես չեմ հասցրել անել։
Կբարկանայի ու կզղջայի նրա համար, որ ամուսնուս ու ծնողներիս ոչ բավարար հաճախ եմ ասել, որ սիրում եմ նրանց։ Հիմա արդեն փորձում չհետաձգել այն ամենը, ինչը կարող է ստիպել մեզ ժպտալ ու ուրախանալ։
Յուրաքանչյուր օր, յուրաքանչյուր րոպե, յուրաքանչյուր շունչ՝ մեծագույն պարգև է։
Կյանքը չի կարող մշտական երեկույթ լինել, բայց քանի դեռ մենք այստեղ ենք, պիտի պարենք ու վայելենք։