2 տարի առաջ տղաս փողոցում օգնեց մի տարեց կնոջ․ Որքան էլ զարմանալի է, բայց դա նրա առաջընթացի գրավականը դարձավ․․․Մեր որդուն՝ Սերգեյին, ծնված օրվանից սովորեցրել ենք, որ պետք է կիսվել դիմացինների հետ, օգնել կարիքավորներին։
Բարութ յունը դա այն է, ինչը մեզ տարբերում է կենդանիներից։ Որդիս շատ լավ է յուրացրել մեր դասերը՝ ինչի շնորհիվ էլ այսօր հաջողակ մարդ է դարձել։
Պատմո ւթյունը տեղի է ունեցել 2 տարի առաջ։ Սերգեյն այդ ժա մանակ սովորում էր համալ սարանում, երբեմն դասամիջոցի ժա մին գնում էր մոտակայքում գտնվող հացաբու լկեղենի խանութ։
Մի օր էլ սովոր ական ճանապա րհով քայլելիս մեր որդին տեսավ մի տարօրինակ տատիկի։ Վերջինս իրեն շատ կա սկածելի էր պահում, արտասվում, գնում-գալիս։
—Տատիկ ջան, ձեզ հետ ամեն ինչ լա՞վ է։ Գուցե՞ ինչ-որ բան է պատահել,-հարցրել է Սերգեյը։
-Կորել եմ, որդիս։ Տղաս ասաց, որ տան դիմաց իրեն սպասեմ, ես էլ որոշեցի զբոսնել, ինքս էլ չհա սկացա, թե ինչպես եմ այստեղ հայտնվել։
-Իսկ ո՞ր մասում է ձեր տունը։
-Չգիտեմ, չեմ հիշում, հիշում եմ միայն, որ մեծ կարմիր տուն է, բարձր․․․
Որդիս պատկերացրել է, թե ինչպիսի տան մասին է խոսքը, և որտեղ են գտնվում նմանատիպ տները։ Նա բռնել է տատիկի ձեռքից և տարել նրան կարմիր աղյուսե տների կողմ։
Մեր քաղաքում նմանատիպ տներ շատ քիչ են։Շրջելով տարածքում՝ որդիս հեռվից ինչ-որ ձայներ է լսել։ Տեսել է, որ մի բակում խառ նաշփոթ է։ Հավաքվել էին ոստիկանության, շտապ օգնության մեքենաներ, մի տղամարդ էլ գոռգոռալով ասում էր․
-Պիտի գտնեք մորս։ Փակեք ճանապարհները, այնպես անեք, որ մայրս մի ժամից լինի տանը։
Սերգեյը մոտեցել է տանը և հարցրել․
-Գուցե այս տատիկին եք փնտրում։
Տղամարդը վազել է իրենց կողմ, գրկել մորը և արցունքներն աչքերին ասել մեր որդուն․
-Շնորհակալ եմ, երիտասարդ։ Մայրս արդեն ծեր է, վախենում եմ մտածել, թե ինչ կարող էր հետը պատահել։
Երախտագիտությունը հայտնելու համար՝ այդ տղա մարդը որդուս հրավիրել է իր ընկերությունում աշխատելու, 2 տարվա ըն թացքում Սերգեյն արդեն մեծ հաջողությունների է հասել և դեռ շար ունակում է առաջ գնալ և զա րգանալ։