Տունս նվիրատվություն արեցի որդուս ու հարսիս, բայց․․․Հարսս մի կողմ,ես որդուցս նման բան չէի սպասում։Ես ու ամուսինս միշտ համե րաշխ և սի րով ենք ապ րել, ուղիղ 20 տարի եղել ենք ան բա ժան, մինչ դաժան քաղց կեղը չտա րավ իմ ողջ կյանքի միակ սիրուն․․․

Ամուսինս գիտեր իր հիվանդության մասին, և քանի որ հենց նա էր իմ մասին հոգ տանում, ասաց, որ կուտակած գումար ունի և Երևանում բնակարան գնեց, որպիսի վարձով տամ այն և աշխատելու կարիք չունենամ։

—Այս բնակարանը քեզ համար է։Այն վարձով կտաս և հան գիստ կապրես։Չվաճառես,իսկ մեր որդին մեծ ինքնու րույն մարդ է, անհրաժեշտության դեպքում ինքն իր համար կարող է տուն գնել․․․— այս խոսքերն ասելով՝ ամու-սինս ինձ տվեց տան վկա յականն ու բանալին։

Ես ու որդիս ան հոգ ապ րում էինք,նա աշխա տում և սովո րում էր,իսկ մեր հիմ նական ծախ սերը հոգում էինք տան վարձով։

Օր երից մի օր տղաս ասաց, որ ուզում է ամուսնանալ,ես դեմ չէի, որ մեր տան անդամներն ավելա նան։ Սակայն հենց առաջին անգամ, երն որդիս ընկերուհուն բերեց մեր տուն՝ ծանոթանալու, ապագա հարսս ասաց․

—Մենք պիտի առանձին ապրենք։

Դե ես էլ պատաս խանեցի, որ միայն կողմ եմ և իրենք ար դեն կա րող են տան տարբե րակներ փնտրել։Այդ օրվ անից սկսվեցին մեր ան վերջ վեճերը։ Որ դիս ինձ հանգիստ չէր տալիս՝ ստի պելով, որ իրեն նվիրեմ բնա կարանը։

Երդվում էր, որ ինձ ամեն ամիս գումար կտա, ես ոչ մի բանի պակաս չեմ ունենա․․․Ի վերջո, համաձայն վեցի։Հարսանիքից մի քանի օր անց որդիս և հարսս իմ տուն եկան՝ թանկարժեք մեքենայով։ ՈՒրախացա, գրկե ցի որդուս, համբու րեցի, շնորհավորեցի։ Հարցնում եմ․

—Վա՞րկ ես վերցրել։
—Ոչ, մայրիկ, մենք մտածեցինք, որ տուն հետո էլ կգնենք, վաճառել եմ քո նվերը և մեքենան եմ գնել։
—Իսկ վաղն էլ գնում ենք Եգիպտոս․․․- ավելացրեց հարսս։

Այնքան զղջացի, որ խախտել եմ ամուսնուս վեր ջին խոսքը, ինչի հա մար նման բան արեցի․․․ Պիտի թույլ տայի, որ ուղղակի ապրեին այնտեղ, բայց անվանափոխություն չանեի․․․ հիմա ինչպես եմ ապրելու, ինչպես եմ շփվելու որդուս հետ․․․