Արդեն 5 տարի աշխատում եմ ֆինինսական ընկերությունում: Այդ նույն ընկերությունում աշխատում է մոտ 200 հոգի: Մեր տնօրենը շատ կոշտ մարդ է: Մեզ մոտ կան մի շարք կանոններ և դրույթներ: Աստված չանի, եթե հանկարծ ինչ-որ մեկը խախտի դրանք…մոտ մեկ ժամանոց խոսակցությունն ապահովված է:Փորձում ենք ավելորդ անգամ չմտնել տնօրենի աշխատասենյակ, չընկնել նրա աչքին: Եթե ուրիշ աշխատանք գտնելու հնարավորություն լիներ, մենք բոլորս դուրս կգայինք աշխատանքից…բայց դա այնքան էլ հեշտ չէ:
Մի օր տնօրենն իր մոտ կանչեց մեր աշխատակցուհիներից մեկին՝ Աննա անունով: Աննան միայնակ մայր է: Երբ մոտ կես ժամ տևած զրույցից հետո Աննան դուրս եկավ տնօրենի աշխատասենյակից, նա արտասվում էր, ձեռքերը դողում էին, հազիվ էր իրեն պահում ոտքերի վրա:
Աշխատակիցները հանգստացրեցին նրան, այդ ժամանակ էլ Աննան պատմեց, թե ինչ է եղել:Աննայի մոտ մեկ տարի առաջ դժբախտություն է եղել: Նրա 7 ամյա որդու մոտ հայտնաբերվել է օնկոլոգիական հիվանդություն: Մեկ տարի ապարդյուն բուժվելուց հետո առաջացել է երեխային Գերմանիա՝ բուժման տեղափոխելու անհրաժեշտություն: Քանի որ Աննային մեծ գումար էր հարկավոր, մոտ 50 միլիոն դրամ, նա որոշեց շտապ վաճառել բնակարանը:
Եվ ահա տնօրենը կանչում է նրան և տալիս Գերմանիայում բուժման վճարի կտրոնը և արձակուրդի տեղեկանքը:Պարզվեց, որ տնօրենը, ում մենք համարում էինք անհոգի և դաժան, իր սեփական միջոցներից տրամադրել է 50 միլիոն դրամ, որպիսի մի երեխայի կյանք փրկի: Այդ դեպքից հետո մենք սկսեցիքն հարգել նրան:Այժմ Աննան երեխայի հետ միասին Գերմանիայում է: Մենք ամբողջ աշխատակազմով սպասում ենք նրա վերադարձին:
Առողջություն երեխային…