Էդ օրը շատ ցուրտ էր, ուժեղ գլ խա ցա վ ունեի: Գնացի դե ղա տուն: Դրսում արդեն մութ էր ու սառնամանիք: Կանգառի նստարանին մի տարեց կին տեսա, բայց էդ ժամին ավտոբուս գրեթե չի լինում ու հասկացա, որ ինչ որ բան էն չի:
Մոտիկացա ու հարցրի, թե ինչի ա տատին դրսում էս ցրտին, ավտոբուս հաստատ չի լինի: Տատին սկսեց լացել, պատմեց, որ իրան թողել են կանգառում ու հեռացել:
Քանի ժամա նստելա ու ոչ մեկը իրա հետևից չի գալիս: Առաջարկեցի գնանք իմ տուն: Գնացինք, տաք թեյ հյուրասիրեցի: տատին պատմեց, որ տղեն ու հարսը պահանջում են, որ տունը իրանց կտակի, բայց ինքը չի պատրաստվում:
Գիտի, որ ոչ տղեն, ոչ էլ հարսը տունը նվիրելուց հետո իրան տնից դուրս կանեն կամ էլ կտանեն ծերանոց:
Ես առաջարկեցի, որ մնա իմ տանը: Չմերժեց: Ամեն օր գալիս էի աշխատանքից տատին ինձ ուրախ դիմավորում էր, շատ համով կարկանդակներ էր պատրաստում:
Մի օր էլ էկա տուն, տատիկին մա հա ցած գտա: Շատ տխրեցի, սովորել էի իրա ներկայությանը: Մի շաբաթ հետո տանս դուռը ծե ծե ցին: Տատիկի տղեն էր, էկել էր բացատրություն պահանջելու. Էդ ո՞նց էղավ, որ մերս քեզ կտակեց իրա տունը: Ես եմ իրա տղեն, էդ տունը ինձա պատկանում: Ես հանկարծակիի էկա, որովհետև չգիտեի, որ տատիկը ինձ էր կտակել իրա տունը:
— Դու էն տղեն ես, որ մորդ թողել ես սառնամանիքին դրսում, չմտածելով, թե ինչ կարա պատահի: Դու նույնիսկ նրա թա ղման ը ներկա չգտնվեցիր: Դու ոչինչ էլ չես ստանա: