Տատիկը առ ևանգեց ինձ, նստեցրեց սահնակին ու տարավ.. Ես հիանալի մանկություն եմ ունեցել: Ես վառ հիշողություններ ունեմ: Միայն մայրս ինձ ընդհանրապես ուշադրություն չէր դարձնում, և ես նրան գրեթե չեմ տեսել:
Իմ ծնվելուց հետո, նա արձակուրդ չգնաց, շարունակեց աշխատել, զբաղված էր իր կարիերայով ու իր անձնական խնդիրներով։ Ինձ ուղարկեց տատիկիս մոտ:
Նա շատ հազվադեպ էր քաղաքից գալիս ինձ այցելելու: Նա միայն նվերներ ու ամենաանհրաժեշտ իրերն էր բերում՝ ինչպես օտար երեխայի:
Հիշում եմ տատիկս որքան անքուն գիշերներ է անցկացրել, երբ ես հիվանդ էի լինում։ Տատս փոխարինել էր բոլորին, և ես նրան շատ էի սիրում և փորձում էի օգնել նրան ամեն հարցում, չնայած շատ փոքր էի:
Նա արդեն ծեր էր, և իսկ տանն ու այգում շաը գործ կար։
Հետո մի օր հայտնվեց մայրս և սկսեց իրերս հավաքել։ Ասում էր, որ իմ դպրոց գնալու ժամանակն է։
Տատիկս այնքան էր կապվել ինձ հետ, որ, արցո ւնքներն աչքերին, աղաչում էր չտանել որ ինձ, ասում էր, որ մոտակայքում կա դպրոց: Նա ինձ կօգնի ամեն ինչում: Բայց մայրս անդրդվելի էր։
Մենք գնացինք կայարան։ Ձմեռ էր։ Կայարանում շատ մարդ կար։ Ու հանկարծ զգացի, որ ինձ ինչ էր մեկը գրկեց, նստեցրեց սահնակի վրա ու արագ քշեց։ Տատիկս էր։
Ես անկեղծ ասած ուրախացա։ Բայց մի քանի ժամ անց մեզ գտան և տարան տուն, մայրիկը նախ ատեց տատիկին։ Տատիկը փակվել էր գոմում ու լա ց էր լինում։ Մենք հեռացանք առանց հրաժեշտ տալու։ Ես նրան այլևս չտեսա։