Ամեն ինչ սկսվեց ապագա կնոջս հետ ծանոթությունից։ Այն ժամանակ մենք սովորում էինք համալսարանում՝ նույն կուրսում, և ես ուղղակի խենթանում էր նրա համար։Այն, որ Մարին մի օր կարող էր դառնալ իմ կինը, մտքովս նույնիսկ չէր անցնում։ Ես համոզված էի, որ պետք է ամուսնանալ միայն այն ժամանակ, երբ կարողանաս ապահովել ընտանիքդ և ապրելու տեղ ունենաս։

Իսկ ես հասարակ ուսանող էի, և ոչ առանձին տուն ունեի, ոչ էլ աշխատանք։Սակայն որոշ ժամանակ անց սկսեցի աշխատանք փնտրել, որ կարողանամ համատեղել դասերի հետ։ Մի քանի օրից զանգ ստացա, ինձ հրավիրում էին հարցազրույցի։

Հիանալի առաջարկ ստացա․ և աշխատանք ստացա, և ժամանակավոր բնակարան։ Մի օր մորս հետ խոսելիս պատմեցի, որ մի աղջիկ է ինձ դուր գալիս, սակայն նրան ոչինչ չեմ ասել, գիտեմ, որ հիմա հաստատ չի ցանկանա ամուսնանալ, իսկ մայրս էլ ասաց․

—Անխելք ես, որդիս, մի՞թե սիրող կնոջը գումարն է միայն հետաքրքրում։

Դրանից հետո երկու օր սկսեցի մտորել, և վերջապես մատանի գնեցի և գնացի Մարիի մոտ՝ ամուսնության առաջարկություն անելու։ Նա համաձայնեց։Ժամանակի հետ ավելի լավ աշխատանք գտա, ծնողներիս օգնությամբ կարողացա բնակարան գնել։ Մարին մանկատնից էր, և օգնություն ստանում էինք միայն իմ ծնողներից։

Մենք իրար շատ էինք սիրում, ունեցանք երեք որդի, երջանիկ և խաղաղ ապրում էինք, երբ եղավ ամենամեծ դժբшխտությունը։Ձմեռ էր, ես ու Մարին վերադառնում էինք աշխատանքից, երբ ավտովթարի ենթարկվեցինք։ Ես փոքր վնшսվшծքներ ստացա, իսկ ողջ հшրվшծը հասավ Մարիին։

Երեք շաբաթ մնալով վերшկենդшնшցմшն բաժանմունքում՝ կինս մш հ ացավ․․․

Նրա մш հ վшն մեջ ինձ եմ մեղադրում․․․չկարողացա կանխել վթшրը։Ես մնացի միայնակ՝ երեք երեխաներիս հետ։ Հիմա նրանք մեծացել են, ավագս համալսարանում է սովորում, մյուսներն էլ դպրոցի վերջին դասարաններում։

Ես ինձ հաճախ եմ հարցնում, արդյո՞ք կամուսնանայի Մարիի հետ, եթե իմանայի, որ ամեն ինչ այսպես կդասավորվի։ Չէ որ եթե նրա կյանքում չլինեի ես, չէր լինի նաև ավտովթարը․․․