Աննան մեծացավ, ու եկավ նրա դպրոց հաճախելու ժամանակը։ Բայց դրանից առաջ պիտի ստանդարտ թեստավորում անցներ․ անհրաժեշտ էր ստուգել ուսման համար նրա պատրաստակամությունը։
-Դե, սկսենք ամենատարրական բանից,- ասաց հոգեբանն ու սեղանին դրեց մոմե մրգերը։- Ահա, խնձոր, տանձ, նարինջ ու ծիրան։ Էս ամենին մի բառով ի՞նչ են ասում։
Աննան հապաղեց ու աչքերը կախեց։
-Դե ինչ, շարունակենք։ Սա լոլիկ է, սա՝ վարունգ, սա՝ էլ կարտոֆիլ, իսկ սա՝ սոխ։ Ի՞նչ ենք սրանց ասում մի բառով։
Աղջնակը հուզմունքից շրթունքը կծեց։
-Ելակ, բալ, մորի․․․
-Սովորաբար սրանց ի՞նչ են ասում։ Չգիտե՞ս։
-Մոռացել եմ,- կամացուկ ասաց փոքրիկը՝ մի կերպ զսպելով արցունքները։
-Ինձ թվում է՝ ձեզ համար դեռ վաղ է դպրոց գնալ, արդյունքն ամփոփեց հոգեբանը։- Մի տարի էլ սպասեք, կզբաղվեք ձեր դստեր հետ։ Նա դեռ տարրական բաներ չի իմանում։
Մայրը զարմացած հայացք գցեց երեխայի վրա.
-Աննա, մի՞թե չգիտես՝ էս ամենին ինչ են ասում մի բառով։
-Հա՜, հիշեցի,- աղջկա դեմքը պայծառացավ։
— Կաղապարվածք։ (Պլաստմասից պատրաստված իրեր, որոնք փոխարինում են իրական առարկաներին)