Անունս Թամարա է, և ես 30 տարեկան եմ: Ապրում եմ ամուսնուս հետ, երեխաներ չունենք, պարզապես չեմ ուզում մայրանալ:
Ամուսինս էլ դեմ չէ դիրքորոշմանս, քանի որ ինքն էլ է հասկանում, որ փոքր քաղաքում ապրելով ու ոչ այնքան էլ շատ գումար վաստակելով՝ չենք կարողանա պատշաճ կերպով երեխա պահել:
Ես ինժեներ-էկոլոգ եմ, ամուսինս քոլեջ է ավարտել, մի խոսքով, մեր վաստակածը մի կերպ է բավականացնում մեր ընտանիքին:
Բարեբախտաբար ունենք մեր սեփական տունը, որը ժամանակին պատկանել է ամուսնուս պապիկին:
Հիմա մենք նախընտրում ենք ապրել հանգիստ, համեստ, բայց տարեկան մեկ-երկու անգամ հանգստանալ արտասհմանում:
Եթե երեխա ունենայինք, ճամփորդությունները մեզ համար լոկ երազանք կլինեին:
Հիմա տենդենց եմ նկատում, որ մարդիկ ձգտում են դիզայներ վարձել, տունը վերանորոգել ըստ նորաձևության վերջին ճիչի, նոր կահույք գնել, իսկ հետո… տարիներով վարկեր ու ապառիկներ վճարել:
Իսկ ես նրանց հետ համաձայն չեմ: Ինձ համար կարևոր է տան մաքրությունը, բայց պարտադիր չէ, որ ամեն ինչ նոր լինի: Ես սիրում եմ ազատություն, ինձ դուր է գալիս գիտակցել, որ միլիոնավոր վարկեր չկան իմ անվան տակ:
Ինչի՞ս են պետք նոր սալիկները, եթե դրա փոխարեն կարող եմ 1 շաբաթ վայելել ծովը:
Մայրիկս, սկեսուրս հաճախ են ասում.
-Խելքներդ գլուխներդ հավաքեք, կարգի բերեք տունը, մի երեխա ունեցեք, հերիք չէ՞ այստեղ-այնտեղ գնաք…
Իսկ մենք չենք ուզում, մեզ այսպես էլ հարմար:
Իսկ դուք ի՞նչն եք ավելի շատ կարևորում: