Կարինեն արդեն 70 տարեկան էր։ Նա ուներ մեծ ընտանիք՝ և՛ թոռներ, և՛ ծոռներ։ Նրա ամուսինը մահացել էր 10 տարի առաջ, ուստի նա միայնակ էր ապրում։
Նա շատ էր ուզում ապրել իր ծեր մոր և քրոջ հետ։
Նա արդեն մոռացել էր իր մանկության բոլոր պատկերները և պատրաստ էր տեղափոխվել նույնիսկ հենց հաջորդ օրը, բայց նրան ոչ ոք չէր կանչում։
Կարինեն չսիրված դուստր էր։ Երբ մայրը երկրորդ ամուսնու հետ ամուսնացավ և ծնվեց երկրորդ դուստրը, Կարինեն ամբողջովին մո ռացվեց։
Նրան ուղարկեցին ոչ թե սովորական դպրոց, այլ գիշեր օթիկ:
Արձակուրդների ժամանակ նրան ուղարկում էին պանսիոնատ։ Այնտեղ նա ամառներն անցկացնում էր տարեց տատիկի ու պապիկի հետ։