Ես շատ երջանիկ եմ իմ ամուսնության մեջ: Ես ունեմ հիանալի կողակից, պաշտելի փոքրիկ դուստր, ամուսնուս ծնողներն էլ լավ մարդիկ են:Շատ կանայք հիմա մտածում են՝ ինչպե՞ս կարող են լավը լինել։ Չէ՞ որ սովորաբար սկեսուրը նեղացնում է հարսին ու անընդհատ նրա մեջ ինչ-որ թերություններ է փնտրում։
Բայց ես իսկապես հրաշալի սկեսուր ունեմ։ Նույնիսկ երբ մենք առաջին անգամ հանդիպեցինք, նա ինձ վերաբերվեց ինչպես իր դստերը և ասաց հետևյալ խոսքերը.
-Հիմա ոչ միայն տղա եմ ունենալու, այլև դուստր, ես շատ ուրախ եմ, բարի գալուստ մեր տուն: Նրա խոսքերը հուզեցին ինձ մինչև հոգուս խորքը և ես առաջին իսկ րոպեից հավանեցի սկեսուրիս։Մեր ամուսնանալուց հետո մայրս (ես միայն այդպես եմ դիմում սկեսուրիս) ասաց, որ մենք ինքներս որոշենք, թե որտեղ է ավելի լավ ապրել։
Դուք կարող եք ապրել մեզ հետ կամ բնակարան վարձել, ինչպես ճիշտ եք համարում, այդպես էլ վարվեք:Մենք որոշեցինք ապրել ամուսնուս ծնողների հետ, քանի որ նրանք երեք սենյականոց բնակարան ունեին, իսկ ես արդեն հղի էի։ Ուստի գումար չկար բնակարան վարձելու համար և շուտով պետք է ծննդաբերեի։
Սկեսուրիս հետ անմիջապես ընդհանուր լեզու գտանք, միասին եփեցինք, միասին մաքրություն արեցինք, ով ազատ ժամանակ ուներ՝ մի բան արեց։ Ամուսինս ու սկեսրայրս նույնպես միշտ օգնում էին ամեն ինչում։Բայց կար մեկ բայց, որը մորս մեջ էր։
Չգիտես ինչու նա որոշեց, որ քանի որ ես այստեղ եմ ապրում, ես տան լիարժեք տիրուհի եմ, և նա այստեղ կարող է անել այն, ինչ ուզում է։Երբ նա այցելում է ( նա միշտ գալիս է առանց որևէ բանի), նա անմիջապես գնում է խոհանոց.
-Իսկ ի՞նչ համեղ բան եք պատրաստել այսօր։Օ, փլավ… Կեսը մեր տուն տանեմ մերոնց համար (խորթ հորս ու փոքր եղբորս նկատի ունի): Իսկ ես ասում եմ նրան.
— Մայրիկ, անհարմար է: Ես չեմ պատրաստել, այլ սկեսուրս ու մենք չորս հոգի ենք, մենք էլ պետք է մի բան ուտենք։ Ես կարող եմ քեզ հյուրասիրել, բայց ոչ կեսը տալ:
— Ոչինչ, մի քիչ էլ կեփի: Ու լկ տիաբար վերցնում է տարան ու ինչքան ուզում է լցնում է։ Եվ այդպես անընդհատ։
Կամ կարկանդակի կեսն է կտրում տանում, կամ տոլմա է վերցնում տանում, քանի որ նա չի սիրում պատրաստել, հետո ընթրիքի համար կոտլետներ է վերցնում։ Եվ հետո ես պետք է ամաչեմ սկեսուրիս առաջ։
Սկեսուրս դեռ լռում է, բայց ես հիանալի հասկանում եմ, որ ամեն համբերություն վերջ ունի։ Իսկ ինչու՞ սկեսուրս ինքը կարող է ամեն ինչ պատրաստել, իսկ մայրս՝ ոչ։Ֆինանսական վիճակը թույլ է տալիս, ժամանակ էլ կա, ուղղակի չի ուզում ինչ-որ բան անել։
Ինչպե՞ս հասկացնեմ մորս, որ նա կարող է իր պահվածքով կ ո րծանել դստեր երջանկությունը։ Ես նրան շատ եմ սիրում, բայց պարզվում է, որ սկեսուրս ինձ ավելի լավ է խնամում, քան սեփական մայրս։ Ինչո՞ւ է այդպես: