Սեղանի մոտ կանգնած էին Սերը և Բաժանումը և հետևում էին երիատասարդ զույգին: Բաժանումն ասաց Սիրուն. «Գրազ գանք: Ես նրանց կբաժանեմ»: Սերն ասաց. «Սպասիր, ես ընդամենը մեկ անգամ մոտենամ նրանց, իսկ հետո դու կմոտենաս այնքան, որքան կցանկանաս:
Այն ժամանակ էլ կտեսնենք՝ կկարողանա՞ս նրանց բաժանել»: Բաժանումը համաձայնվեց: Սերը մոտեցավ զույգին, հպվեց նրանց, նայեց նրանց աչքերին և տեսավ, որ նրանց միջև կայծ բոցկլտաց: Սերը հեռացավ և ասաց. «Հիմա քո հերթն է»:
Բաժանումը պատասխանեց.«Ոչ, հիմա ես ոչինչ չեմ կարող անել. նրանց սրտերը լի են սիրով: Ես ավելի ուշ կգամ»: Ժամանակ անցավ:
Բաժանումը եկավ զույգի տուն, նրանք արդեն ծնողներ էին: Նրան թվաց, որ սերն անցել է, բայց նրանց աչքերում Երախտագիտություն տեսավ: Բաժանումը հեռացավ:
Անցավ ժամանակ, նա նորից եկավ. տանն աղմկում էին երեխաները, ամուսինը հոգնած վերադարձել էր տուն: Նա վստահ էր, որ հիմա կկարողանա նրանց բաժանել. չէր որ Սերն ու Երախտագիտությունը պետք է վաղուց հեռացած լինեին այս երկու սրտերից:
Բայց, նայելով նրանց աչքերին, նա տեսավ Հարգանք և Հասկացողություն: Բաժանումը նորից հեռացավ:
Որոշ ժամանակ անց նա վերադարձավ. երեխաներն արդեն մեծացել էին, ալեհեր հայրը խրատներ է տալիս երեխաներին, մայրը՝ ճաշ պատրաստում: Այժմ նա նրանց աչքերում Վստահություն տեսավ: Բաժանումը նորից հեռացավ՝ խոստանալով վերադառնալ:
Որոշ ժամանակ անց Բաժանումը նորից վերադարձավ. հիմա տանը վազվզվում էին թոռները, իսկ բուխարու մոտ նստած էր մի ծեր կին: Բաժանումը մտածեց.
«Կարծես թե իմ ժամանակը եկավ»: Նա ցանկանում էր նայել կնոջ աչքերին, սակայն նա վեր կացավ ու դուրս եկավ տնից, եկավ գերեզմանատուն և նստեց ամուսնու գերեզմանաքարի կողքին:
«Կարծես թե ես ուշացել եմ: Ժամանակը կատարեց իմ աշխատանքը», — ասաց Բաժանումը և նայեց կնոջ աչքերին:
Դրանցում նա տեսավ Հիշողություն. հիշողություն Սիրո, Երախտագիտության, Հարգանքի, Հասկացողության և Վստահության մասին: