Մեր տղան անցյալ ամիս հայր է դարձել։ Մենք չէինք համբերում, թե երբ պետք է տեսնենք մեր թոռնիկին: Դուրս գրվելուց հետո մենք ցանկացանք գնալ իրենց տուն՝ փոքրիկին տեսնելու։
Բայց հարսս թույլ չտվեց: Իսկ նրա մայրը, ում հետ նրանք այժմ ապրում են, ընդհանուր առմամբ իրեն տգեղ էր պահում։ Ես շատ վի րավո րվ ած էի։ Ի
՞նչ եմ արել, որ արժանանամ այս վերաբերմունքին: Ես էլ նրա նման տատիկ եմ։ Ավելին, մենք դատարկաձեռն չենք եկել՝ նվերներ ենք բերել, բարիքներ, գումար նվիրեցինք։
Մենք դիմացանք մոտ մեկ ժամ։ Այս ընթացքում մեզ նույնիսկ թեյ չառաջարկեցին։ Ես չէի սպասում նման ընդունելության։ Հիմա թոռնիկիս միայն լուսանկարում եմ տեսնում։
Այդ դեպքից հետո մենք ինքներս չենք ցանկանում գնալ նրանց տուն, չնայած, որ շատ ենք ուզում տեսնել թոռնիկիս: Նախկինում հարսս բոլորովին այլ էր, ուստի ես չեմ հասկանում, թե ինչու է նա այդպես վարվում: Մենք նորմալ շփվում էինք ոչ միայն նրա, այլեւ ծնողների հետ։ Թոռնիկիս ծնվելուց հետո նրանք փոխվել են:
Արդեն անհարմար եմ զգում, երբ ինձ հարցնում են թոռանս մասին։ Ես ամաչում եմ խոստովանել, որ նրան միայն մեկ անգամ եմ տեսել։ Ես վերջերս բնակարան եմ ստացել:
Ես և ամուսինս այժմ այն վերանորոգում ենք։ Սկզբում նախատեսում էինք այն նվիրել մեր որդուն, բայց այժմ ամուսինս չի ուզում լսել այդ մասին։