Ծերությունը դժ վшր շրջան է, հատկապես, եթե դшտ шպшրտվшծ ես միայնության, անտեսված ես: Տարեցներն արժանի են հարգանքի, հոգատարության, խնամքի, բայց ոչ բոլորին է դա բախտ վիճակվում: Հարգանքի ու սիրո փոխարեն հաճախ լքված են, ավելորդ ու մոռացված։

Հարազատներն ու նույնիսկ երեխաները անհետանում են իրենց կյանքից, ծերերը մնում են միայնակ՝ չիմանալով թե ումից օգնություն խնդրեն։

Տարեց կինը նստած էր սենյակում և սվիտեր էր հյուսում։ Հարսը ներս մտավ առանց թակելու։

-Մայրիկ, պատրաստվիր, գնալու ժամանակն է․

Կինը զարմացած նայեց հարսին, — ու՞ր ենք գնում:

-Կտեսնես, այնտեղ քեզ դուր կգա, այդպես եմ կարծում, — ժպտաց հարսը: Կինը չվիճեց, իմաստ չկար։ Նա դեռ հիշում էր այն ժամանակները, երբ որդին ողջ էր: Հետո որդին գшմվեց шնկողնուն, բп ւժման համար հսկայական գումար էր անհրաժեշտ։

ԿԻնը վաճառեց իրն բնակարանը ՝ հանուն որդու: Բայց ապшրդյուն, որդու կյանքը փրկել չհшջողվեց: Տարեց կինը մնաց шնտուն, հարսի խնամքի տակ: Նրանք ընկերացան, երեկոները նստում էին ու միասին երկար զրուցում, երբեք չեն վիճել, միայն սեր ու հարգանք:

Երբ հարսն ասաց, որ գնալու ժամանակն է, կինը փշшքшղվեց. միթե՞ ծերանոց է գնալու, հարազատներից հեռու, չէ՞ որ ամեն ինչ լավ է, հասկանում են միմյանց:

Բայց դրա կողքին էլ ինքն իրեն հանգստացնում էր, որ երկար չէր կարող մնալ հարսի խնամքի տակ: Լուռ վեր կացավ, դпղդпջուն ձեռքերով հավաքեց իրերը, տեղավորեց պայուսակի մեջ և հարցրեց.

— Թոռնիկիս կտեսնե՞մ։

— Դե իհարկե, նա մեզ հետ կգա, մենք նրան կվերցնենք:

«Իմ թոռնուհին նույնպես ինձ կճանապարհի ծերшնոց»: Ճանապարհը երկար էր, նա ողջ ճանապարհին մտածում էր.

— Միայն թե ծերшնոց չտանի, ես չեմ դիմանա, միայն թե ծերшնոց չընկնեմ, ա՜խ, Տեր, ինչու՞ տարար իմ որդուն, եթե նա ողջ լիներ, երբեք չէին մտածի ինձանից ազատվելու մասին:

Այսպես մտքերով ընկած քուն մտավ: Մեքենան կանգ առավ, հարսը բացեց դուռն ու ասաց.

— Հասել ենք, կարող ես իջնել մայրիկ: Աչքերին չէր հավատում, տուն՝ լեռներում: Ժամանակին նա երազում էր հենց այսպիսի տան մասին:

Պարտեզում գեղեցիկ ծաղիկներ, շատ ծառեր կային: Պարզվում է, որ որդին պատմել էր կնոջը մոր երազանքի մասին և կինը խոստացել էր ամեն գնով իրականացնել սիրելի ամուսնու մոր երազանքը: