Հասկացա, թե ինչու եմ 70 տարեկան հասակում լրիվ միայնակ մնացել…Արդեն 10 տարի երեխաներս ինձ չեն հիշում, իսկ թոռներս չգիտեն իմ գոյության մասին։Ողջույն, այսօր ուզում եմ խոսել ինձ համար մի շատ ցավոտ թեմայի շուրջ:
Այս պարզ ճշմարտությունը իմացա միայն մեծ տարիքում, երբ արդեն որևէ բան ուղղելու հնարավորություն չունեմ:Ցանկանում եմ այս մասին պատմել բոլորին, որ ոչ մեկ չկրկնի իմ սխալները ու չընկնի իմ օրին:Վերջապես հասկացա, թե ինչպես ստացվեց, որ 70 տարեկանում դարձա լքված միայնակ մարդ:
Հարազատ երեխաներս արդեն 10 տարի է, ինչ չեն շփվում հետս, իսկ թոռնիկներս առհասարակ չգիտեն, իմ գոյության մասին: Ինչու՞ նման բան եղավ:Ես միշտ իմ երեխաներին համարել եմ անխելք «ճուտիկներ»: Փորձում էի նրանց սովորեցնել ամեն ինչ, օգնել կանգնել ճիշտ ուղու վրա, պատմել, թե որն է սխալ…
Եթե երեխաներիս մոտ ինչ-որ բան րէր ստացվում, ընդգծում էի նրանց անհաջողությունները՝ կրկնելով իմ սիրելի արտահայտությունը «Ես քեզ ասում էի, չէ՞… եթե լսեիր մորդ, այսպես չէր լինի»:
Ես միշտ «քիթս խոթում էի» նրանց անձնական գործերի մեջ:Ինձ թվում էր, որ երեխաներս առանց ինձ ոչինչ չեն կարողանա անել: Ես կարող էի անգամ նրանց կոպիտ նկատողություն անել հյուրերի ու բարեկամների ներկայությամբ:
Աստիճանաբար երեխաներս սկսեցին հեռանալ, իսկ հիմա մենք դարձել ենք օտար: Ես կողմնակի մարդկանցից եմ իմացել, որ թոռնուհի եմ ունեցել…Մի քանի անգամ փորձել եմ վերականգնել նրանց հետ շփումը, բայց երեխաներս ասացին.
-Եթե մենք հիմար ու տգետ ենք, ավելի լավ է խելացիների հետ շփվիր: Մենք քո ինչի՞ն ենք պետք:
Հիմա հասկանում եմ, որ սխալ էի: Երեխաներին միշտ պետք է վերաբերվել որպես լիարժեք մարդկանց: Նրանց պետք է մայրիկ, ով կլսի, կհասկանա, կաջակցի, համեղ թխվածք կպատրաստի ու տաք թեյ կտա:
ՉԻ ԿԱՐԵԼԻ միջամտել երեխաների անձնական հարցերին: Նրանք իրավունք ունեն որոշելու, թե ինչպես են ուզում ապրել սեփական կյանքը:Ու ինչ իմաստ ունի իմ խելացի լինելը, եթե այսօրվա դրությամբ միայնակ եմ… Արդյո՞ք խելացի եմ…Գնահատեք ձեր երեխաներին, այլապես ծերության օրոք կմնաք միայնակ: