Դավիթի հետ ծանոթացել եմ ինստիտուտում, երբ երկրորդ կուրսում էի։ Ես սիրահարվեցի նրան, և շուտով մենք ամուսնացանք։

Ամուսինս ինձ տարավ իր բնակարան, որտեղ ապրում էր մոր հետ։ Նա նաև եղբայր ուներ , ով այդ ժամանակ ծառայում էր բանակում։

Բնակարանը երեք սենյականոց էր, սկեսուրս, մեղմ ասած, ինձ լավ չընդունեց։ Նա այլ հարս էր ցանկանում ունենալ, թեկուզ ոչ այնքան գեղեցիկ, բայց սեփական տնով ու լավ օժիտով։

Եվ ահա, որդին իր տուն բերեց մի գյուղացի աղջկա, որը վախենում էր քայլ անել՝ սկեսուրի մոտ դժգпհություն չառաջացնելու համար:

Ամուսնուս մեծացրել էր տատիկը, նա ընդհանրապես չէր ճանաչում հորը։ Սկեսուրս կրկին ամուսնացել էր և ունեցել ևս մեկ որդի։ Խորթ հորը դուր չեկավ,որ ամուսինս նրանց հետ պետք է ապրեր, և պարբերաբար սկանդալ էր սարքում։

Առանց ծնողների աջակցության, Դավիթը չէր կարող կրթություն ստանալ. դպրոցից հետո նա անմիջապես գնաց աշխատանքի, այնուհետև բանակ:

Սովորել է ավելի ուշ՝ հեռակա։ Մայրիկը սիրում էր իր կրտսեր որդուն, պարբերաբար ծանրոցներ և գումար էր ուղարկում բանակ: Սկեսուրիս հետ անցկացրած տարիները շատ դժ վար էին, այսօր նույնիսկ չեմ ուզում հիշել դա։

Իմ երազանքն էր հեռանալ նրանից որքան հնարավոր է շուտ: Երբ ամուսինս տանը չէր, նա սկա նդալ էր սարքում, վիրավորում ինձ:

Երբ մայրս եկավ մեզ հյուր, սկեսուրս չթողեց նրան տան շեմից ներս անցնել, մայրիկս գիշերեց հարևանի մոտ: Նա շատ լավ ճանաչում էր սկեսուրիս, ուստի ինքն էլ ամեն ինչ առանց խոսքերի հասկանում էր։

Ես ամուսնուս չէի բпղոքում, խուսափում էի վեճերից, բայց հանգստյան օրերին գնում էի տնից, քայլում էի այգում, գնում կինոթատրոն, թանգարան, գրադարան։

Ես երազում էի մի գողտրիկ անկյուն ունենալ, թեկուզ փոքր, նեղ, բայց իմ սեփականը: Շուտով իմ երազանքը կատարվեց:

Մայրս մեզ նվիրեց քաղաքի իր բնակարանը և տեղափոխվեց գյուղ: Երջանկությանս չափ չկար: Իսկ ամուսնուս եղբայրը ստիպեց մորը վաճառել բնակարանը և իր համար շքեղ բնակարան գնել, իսկ իրենք տեղափոխվեցին վարձով բնակարան:

Մի օր էլ մորը դուրս արեց տանից ու սկեսուրս կանգնեց մեր տան շեմին: Մենք նրան ընդունեցինք և այժմ նա ամաչում է նայել աչքերիս մեջ, հավանաբար հիշում է իր արարքները:

Հանուն ամուսնուս ես ներել եմ, բայց ինքն իրեն ներել չի կարողանում: