Որքա՞ն հաճախ եք նկատել, որ հարսանիքից հետո երրորդ անձն ավելորդ է դառնում և սովորաբար-դա կամ հարս է լինում, կամ սկեսուրը։ Իսկ այսօրվա պատմությունն ինձ համար իսկական դաս դարձավ …

Աննան Արմենի երկրորդ կինն էր։ Նա Արմենից 20 տարով փոքր էր։

— Ես արդեն հոգնել եմ քո մայրիկից:
— Ի՞նչ։
— Պատկերացնու՞մ ես, այսօր ես ափսեները սխալ տեղում էի դրել և դրա պատճառով նա ինձ նկատողություն արեց: Ընդհանրապես, ինչ տարբերություն, որտեղ է ափսեն: Կարևորն այն է, որ դա մաքուր է ու դարակում դրված:

Արմենը չհասցրեց տուն մտնել աշխատանքից հետո, երբ լսեց իր մոր դեմ բողոքները: Չիմանալով, թե ինչ պատասխանել, նա փորձում էր հանգստացնել կնոջը, ինչպես միշտ, բայց նրա մոտ ոչինչ չստացվեց:

Արմենը, Աննան և Օլյան ապրում էին նույն բնակարանում: Արմենի մայրը՝ Օլյան, վաճառեց իր տունը գյուղում, որպեսզի օգնի որդուն և հարսին կատարել հիփոթեքի առաջին վճարումը նոր ընդարձակ երկու սենյականոց բնակարանու գնելու համար:Օլյան կարծում էր, որ եթե օգնի, ապա նրանք միասին երջանիկ կապրեն, կլինի որդու կողքին և կօգնի հարսին, բայց հիմա արդեն զղջում է դրա համար:

Հարս ու սկեսուր անընդհատ վիճում էին, վիրավորում և միշտ դժգոհ էին իրարից: Կամ ափսեներն այդպես չպետք է դրվեն, մահճակալը ճիշտ չի հավաքված, հողաթափերն այս ու այն կողմ են թափված և այլն:Արմենն ասես ապրում էր ականապատ դաշտում: Նա միշտ փորձում էր չեզոք մնալ, որպեսզի մեղավոր չլինի, բայց ինչպես փորձը ցույց է տալիս, նա միշտ մեղավոր էր դուրս գալիս:

Նույն օրը, երբ Արմենն ափսեի և դրա մեկնաբանությունների վերաբերյալ բողոքներ ստացավ, կնոջը հաջողվեց նաև ավելացնել.

— Ինչու՞ է նա ապրում մեզ հետ: Նորմա՞լ է, երբ տարեցներն ու երիտասարդները ապրում են նույն տանը: Ոչ։ Ես շատ եմ քեզ հետ խոսել ծերանոցի մասին: Պարզապես մտածիր, թե ինչ հանգիստ կապրենք առանց նրա:
— Ի՞նչ ես խսում,- առարկեց Արմենը:
— Նա կշփվի իր հասակակիցների հետ, ավելի շատ ժամանց կլինի հանգստանալու համար, ինչը չի կարողանում անել մեր բնակարանում:

Արմենն այս մասին ոչինչ չասաց: Նա հասկանում էր, որ սեփական մորը նման տեղ տանելը մեղք է, բայց նրա համար դժվար կլիներ մնալ այդ բնակարանում, անընդհատ վեճեր: Հետևաբար, նա գնաց այս հարցը իր մոր հետ քննարկելու:

Մտնելով այն սենյակը, որտեղ մայրն էր մնում դատարկ էր:
— Մամ․ Որտե՞ղ ես։ Որդին զարմացած հարցրեց.

Բայց ոչ ոք չարձագանքեց: Նա շրջեց ամբողջ սենյակում, այն դատարկ էր, իսկ սեղանին կար մի գրություն.

Որդիս․ Ես գիտեմ, որ խանգարում եմ ձեզ: Ես այլևս ուժ չունեմ դրան դիմանալու և ձեզ տանջելու: Ապրեք խաղաղ միասին, մի փնտրեք ինձ: Ես կհոգամ իմ մասին: Ես լսեցի ձեր խոսակցությունը: Ես ծերանոցի կարիք չունեմ, ես այնտեղ կխելագարվեմ: Ցտեսություն.

Արմենը, կարդալով այս գրառումը, շատ վախեցավ: Առաջին հերթին նա վազեց խոհանոց՝ իր կնոջ մոտ, և ցույց տալով այն ու գոռաց.

— Սա քո մեղքն է։ Նա լսել է ամեն ինչ։ Ի՞նչ մարդ ես դու…
— Ի՞նչ։
— Ես կգնամ նրան փնտրելու: Միգուցե նա դեռ մոտ լինի:

Արմենը վազեց բակ, նրա մտքերում վախ կար, թե ինչպես կարող է մայրը թողնել իրեն:

Նա վազեց տան շուրջը, բակում, գնաց այն խանութ, որտեղ սովորաբար գնում էր մայրը, բայց ոչ ոք չկար: Տուն վերադառնալով՝ նա սառը հայացքով նայեց կնոջը և մտավ սենյակ:

Նրա կինը նստեց խոհանոցում և փորձեց օգնել՝ իրեն մեղավոր զգալով, բայց Արմենը չցանկացավ խոսել նրա հետ:Նա զանգահարեց իր բոլոր հարազատներին, ծանոթներին, ընկերներին և նույնիսկ հարևաններին, բայց ապարդյուն:

Երեք շաբաթ անց Արմենը սկսեց զանգահարել հիվանդանոցներ, դիահերձարաններ և ծերանոցներ` հույս ունենալով, որ իր մորը գոնե այդպես կգտնի, բայց դա նույնպես անհաջող փրձ էր: Ոչ ոք դրական պատասխան չտվեց:Արմենի և Աննայի հարաբերությունները միայն վատացան: Նա չէր ցանկանում խոսել կնոջ հետ, իսկ կինն, իրեն մեղավոր էր զգում, փորձեց ինչ -որ կերպ բարելավել իրենց հարաբերությունները, բայց ոչինչ չստացվեց:

Մի երեկո Արմենի հեռախոսը զանգեց: Դա նրա նախկին կինն էր, ումից բաժանվել էր 10 տարի առաջ՝ հանդիպելով իրենից 20 տարով փոքր աղջկա: Արմենն արագ դուրս եկավ տնից՝ գրեթե ոչինչ չբացատրելով՝ միայնակ թողնելով դստերն ու կնոջը: Փառք Աստծո, նա իրեն տղամարդու պես էր պահել և բնակարանը նրանց թողեց, ինչպես նաև որոշ խնայողություններ։

Եվ ահա, 10 տարի անց, նախկին կինը կրկին զանգահարեց նրան:

— Բարև Ձեզ։
-Ի՞նչ է պետք:
— Պետք է շտապ հանդիպենք: Վաղը ժամը 14: 00 -ին, իմ տան մոտ գտնվող սրճարանում, մենք նախկինում հանդիպել ենք այնտեղ:

— Ինչո՞ւ:
— Գիտե՞ս, — Արսինեն անջատեց հեռախոսը:

Այդ գիշեր Արմենը չկարողացավ քնել: Նա անընդհատ մտածում էր իր նախկին կնոջ մասին: Նա հիշեց հին ժամանակները. Նրանք երբեք չէին վիճում, Օլյան և Արսինեն շատ լավ էին իրար հետ, և ասես ընկերուհիներ լինեին:

Եվ ահա եկավ օրը: Արմենը ժամանակին եկավ, մտնելով սրճարան, շատ զարմացավ, քանի որ մայրը՝ Օլյան, նախկին կնոջ հետ նստած էր:

Նրանք ինչ -որ բան էին միասին քննարկում, բայց հենց որ Արմենը մոտեցավ, ծիծաղը դադարեց:
— Դե, բարև, մայրիկ: Արդյո՞ք նորմալ է, որ ես չեմ քնում արդեն երրորդ շաբաթն է: Դու նստած ես այստեղ և ուրախությամբ զրուցում ես իմ նախկին կնոջ հետ: Ի պատասխան՝ նրանք չպատասխանեցին նրան, պարզապես սպառնալից նայեցին աչքերին: Արմենը հասկացավ, որ պետք է լսել և նստեց նրանց կողքին:
— Արմեն, — հանգիստ ասաց մայրը:
— Արսինեն հիանալի անձնավորություն է: Այն օրը, երբ դուք քննարկում էիք ծերանոցի հարցը, ես ամեն ինչ լսեցի: Անմիջապես հասկացա, որ ուզում եք ազատվել ինձանից, ուստի զանգահարեցի Արսինեյին: Մենք նրա հետ խոսում էինք այս ամբողջ ընթացքում: Այս մի քանի շաբաթը նախկին կնոջդ և դստերդ հետ մնալով, ես զգացի, թե որն է իսկական երջանկությունը:

— Ի՞նչ։
— Մի ընդհատիր: Ստացվում է, որ տանը կարող է լինել խաղաղություն ու հանգստություն: Ստացվում է, որ ես ձեզ խանգարում եմ, հանգիստ ապրիր կնոջդ հետ: Ես խոսել եմ նախկին հարսիս հետ, նա դեմ չէ, որ ես մնամ իրենց մոտ:

— Մայրիկ: Ինչպե՞ս ես դա պատկերացնում: Արդյո՞ք իմ սեփական մայրը կարող է մնալ իմ նախկին կնոջ մոտ:
— ԱՅՈ,- հստակ ասաց Արսինեն.

Արմենն արագ դուրս եկավ այդ սրճարանից: Այդ երեկո նա չէր ուզում տուն վերադառնալ՝ հասկանալով, որ իր մայրը ճիշտ էր: Բայց ինչ-ինչ պատճառներով նա որոշեց, որ իր սեփական մայրն ու նախկին կինը դավաճանել են իրեն: Նա չէր ուզում տեսնել նրանց, լսել և պարզապես խոսել: Նա ջնջեց նրանց իր կյանքից:

Գնալով տուն՝ կնոջ հետ հարաբերությունները չբարելավվեցին, բայց նրանք դեռ միասին էին ապրում: Ինչպես ասում էր Աննան. «Քո մայրը կհեռանա, և մենք կապրենք խաղաղության մեջ», դա տեղի չունեցավ:Ի՞նչ կարող եք ասել Աննայի և Արմենի մասին: Նրանցից ո՞վ է մեղավոր, և արդյոք Արմենը ճիշտ վարվեց, որ մնաց Աննայի հետ: