Մարիա Պետրովնան չէր էլ կարող պատկերացնել, որ մի օր պետք է տնից թանկարժեք իրեր հանի վաճառքի։Թոշակառուն միայնակ էր ապրում մեծ բնակարանում և միշտ չէ, որ բավարար գումար ուներ կոմունալ ծախսերը վճարելու համար։ Մի անգամ դուստրն առաջարկեց նրան.
— Մայրի՛կ, քո ինչի՞ն են պետք նման առանձնատներ, արի փոխենք բնակարանը: Բայց Մարիա Պետրովնան պատասխանեց. — Ոչ, Տատյանա, ես կյանքս
կապրեմ այս բնակարանում, ինչպես դու կուզես, և ոչինչ չեմ վաճառի և չեմ փոխի: Հնարավոր է, որ հենց այս որոշումն է ազդել նրանց հարաբերությունների վրա։
Այդ ժամանակվանից դուստրը հազվադեպ էր այցելում նրան։ Նա դադարեց օգնել մորը: Նա մտածեց դստեր առաջարկի մասին, բայց չկարողացավ կողմնորոշվել, քանի որ ուզում էր սեփականությունը թողնել որպես ժառանգություն։ Հիշում եմ՝ ընկերուհին եկավ նրա
մոտ և հարցրեց կտակի մասին. -Դու կտակ չե՞ս գրել: Ես գրել եմ շատ վաղուց՝ երկու տարի առաջ։ Ես էլ քեզ պես յոթանասունն անց եմ:
Մարիան հիանալի հասկանում էր նրան։ — Քեզ համար հեշտ է խոսելը, քանի որ քեզ ոչ ոք չի վռնդի, իսկ բացի իմ աղջկան ից, ես նաև թոռներ ունեմ, որոնք քնում են և երազում, թե ինչպես տեղափոխվեն այս բնակարան: Բայց ինչ ասեմ, մի անգամ Տատյանայի տղան եկավ ինձ հյուր։ Նա