-Մարգարիտա,բացի’ր  աչքերդ,-շշնջաց   մի  կին  ու   նայեց     պատուհանից  դուրս:

Աղջիկը,որ   անտարբեր  քնած  էր  , միանգամից   վեր  թռավ  տեղից     և    մի  պահ   զարմացավ ,և   մի  պահ   ափսոսեց,և   մի   ակնթարթում   մոռացավ   կատարվածը:    Կինը     կարգի  բերեց  թափթփված   սենյակը,հատակին նետված    ճամպրուկները   մի  կողմ   տարավ  և  նկատեց`իր   աղջիկը   էլ  առաջվանը  չէր  և   գուցե   էլ  չլիներ:

Մարգարիտան  զննեց  մորը,ուրախացավ,որ  տանն  է,իր   հեքիաթային  սենյակում,որտեղից   սկսվեց   երազների   արքայությունը   սիրո   և  աշխարհի  մասին:

Նա    խնդրեց   մորը,որ   գրկի  իրեն   ու   համբուրի   այնքան,մինչև    իր   ներսում  ապրող   փոքրիկ   աղջիկը  արթնանա  նորից:      Մայրը   ներողամիտ  հայացքն     ուղղեց  աղջկան,գրկեց    առանց   շշուկի,առանց  մեղադրական   խոսքերի,բայց   առանց  արցունքների   չկարողացավ  նայել   դստեր    աչքերին:

-Ես   հեռացա,մա’մ:Ես   երազել  եմ մեծ   սիրո մասին  և   հանուն  սիրո  սիրուհի  եմ  եղել:Ապրել  եմ  այն   երջանկությունը,որը   հասցնում   է   տիեզերք   և   չի   իջնում   երկինք:Ես   ունեցել  եմ  ամեն  ինչ  նրա կողքին   և   նրա   աչքերով  տեսել  եմ       ու   ճանաչել  աշխարհը, բայց   եղել  եմ  մեկի   տառապանքը:Եվ   զգացել  եմ   ինչպես  կարող  ես   խլել  ուրիշի  ժամանակը    և փոխարենը   չվերադարձնել   նրան ոչինչ:

Երբ   հավաքեցի   իրերս  նա  դեռ  տանը  չէր,իսկ  երբ  դուրս  եկա  տանից   մի  երկտող  թողեցի   բաջկոնի  գրպանում:Թո’ղ  փնտրի  ինձ,ի   վերջո  կհոգնի  և  ետ   կդառնա  իր  ընտանիք:Չե’մ  կարող  այլևս  մեկի   տառապանքը  լինել,բայց  առանց  նրա  իմ  կյանքն   էլ   տառապանք  է:            Մարգարիտան    ճնշվեց   իր  իսկ  խոսքերից,ճնշվեց  մի  տեսակ   դատարկության  համար  և   հասկացավ,որ   մայրը  հասկանում   է  իրեն:

Արևը   դանդաղ   սահեց   ամպերի  մեջ   ու    մայրամուտի   կարմիր  քողը  նստեց   երկնքի  վրա:Մոլորված   մի   տղամարդ  իր   քայլերը   շրջեց   մոտակա սրճարան   և    գլուխը  առնելով   ափերի  մեջ`  քարացավ    նույն  տեղում:Հետո   հիշեց  երկտողի  մասին,որ   գտել  էր   երեկ  գրպանի  ներսում   և  նորից  շատ  զայրացավ  ,և  նորից   կարոտեց,և    նորից   կարդաց.

Հարևան   սեղաններից   շատերի  սուր   հայացքը     լարեց   տղամարդու   ուշադրությունը,բայց  նա  անտարբերությամբ   շրջեց  իր  գլուխը   և   հեռացավ,իսկ   երկտողը   մնաց  սեղանին `անտեսված,պատռված   և   թաց,այնքան թաց,որ  դժվար  էր  կռահել  այն  թրջվել  էր  բարկության  քրտինքից,թե՞   արցունքներից,որ  ոչ ոք  չէր  տեսել:

Մայրամուտը   վերջանում   էր,մոլորված  տղամարդը  ձեռքը  տարավ  գրպանը,փնտրեց   երկտողը,չգտավ    և   կրկնակի   տխրեց:Ե’վ   Մարգարիտան,և’   այն   խոսքերը,որ   հրաժեշի   փոխարեն      ծորացել   էին  թղթին,երևացին   ամպերի  միջից,և ‘  մայրամուտը   այնքա՜ն  կիսատված  էր,և’     ամբողջ   կյանքը  կորած  երկտող   էր  տղամարդու   համար:

Հրապարակեց www.copypaste.am-ը