Ընտանիքում չորս հոգի էինք։ Մեր ծնողները երբեք ոչինչ չեն խնայել մեզ համար, նրանք միշտ իրենց ուժերով գնել են մեզ անհրաժեշտ ամեն ինչ։
Նրանք մեզ լավ կրթություն և պատշաճ դաստիարակություն են տվել։ Այժմ մենք արդեն ունենք մեր ընտանիքներն ու երեխաները։
Սա նաև մեր ծնողների արժանիքն է, քանի որ նրանք մեզ ճիշտ ուղու վրա դրեցին և օգնեցին գիտակցել, թե որն է ամենակարևորը։
Անցել են տարիներ, և իհարկե, մեր ծնողները չեն երիտասարդանում։ Տարեցտարի նրանց համար ավելի ու ավելի է դժվարանում գլուխ հանել տնտեսությունից։
Նրանք ապրում են գյուղում, քաղաքից ոչ հեռու, որտեղ մենք բոլորս ենք ապրում։ Ես ու քույրս ամեն կերպ փորձում ենք օգնել մեր ծնողներին, հաճախ մեր երեխաների հետ գալիս ենք այցելության:
Նրանք շատ են կարոտում իրենց տատիկին ու պապիկին։ Բայց մեր երկու եղբայրները բոլորովին մոռացել են իրենց ծնողների գոյության մասին։
Կարծես նրանք բոլորովին այլ մարդիկ են: Նրանք իրենց երեխաներին ընդամենը մի քանի անգամ են տարել գյուղ։ Հավանաբար, թոռներն անգամ չգիտեն, թե ինչ տեսք ունեն իրենց տատիկներն ու պապիկները:
Ես կհասկանայի նրանց, եթե նրանք ապրեին այլ քաղաքում և այնտեղ հասնելու համար շատ երկար ժամանակ պահանջվեր։
Բայց նրանք ապրում են շատ մոտ, ինչպես ժողովուրդն է ասում, նրանք կարող են ամիսը մեկ անգամ գալ ծնողների մոտ։ Նրանք իրենց ողջ կյանքը նվիրել են մեզ։