Երեկ Մոսկվա-Երևան չվերթով վերադառնում էի տուն: 8-9 տարեկան տղան թղթե բաժակով եռման ջուր
թափեց ոտքերին:

Նա այնքան ուժեղ գոռաց, որ բոլոր մարդիկ վեր թռան տեղերից:Վազելով եկան ուղեկցորդուհիները,
օգնություն էին առաջարկում, բոլոր կանայք իրենց պայուսկաներից ինչ-որ քսուքներ էին բերում: Իսկ փոքր
տղան գոռում էր և խնդրում.

—Հայրիկ, հայրիկ, խնդրում եմ, չծեծես ինձ, խնդրում եմ, չհարվածես…Երեխան կարծես չէր զգում
այրվածքի ցավը, նա գիտեր, որ հետո ավելի վատ է լինելու…գիտեր, դրա համար էլ վախենում էր: Գիտեր, որ
իրեն պիտի ծեծեն:

Նրա համար, որ ջուրը թափել էր իր վրա և այրվել: Երեխայի ձայնի մեջ այնքան վախ և սարսափ կար…Ես 4
երեխաների մայր եմ, և չկարողացա զսպել արցունքներս:Ավելի վատ տեսարան չէի տեսել կյանքումս.
փոքրիկ նիհար տղա, առանց տաբատի, բարակ ոտքերին մեծ կարմիր հետքեր, իսկ կողքին նստած է
ակնոցավոր հայրը և գոռում.

—Ես քեզ ասում էի, որ զգույշ լինես, ասում էի, զգուշացնում:Խնդրում եմ, մի ծեծեք ձեր երեխաներին:

Երբեք: Մի հարվածեք, եթե նույնիսկ նրանք ինչ-որ վատ բան են արել, եթե նույնիսկ երկուս են ստացել կամ
հաց չեն կերել:

Առավել ևս մի ծեծեք, եթե անզգուշությամբ իրենք իրենց ցավ են պատճառել:Երեխաները՝ սեր են:
Ցանկացած երեխա, նույնիսկ ամենաբարդ երեխան՝ ամենածանր բնավորությամբ, սեր է: Ձեր մեջ ուժ գտեք,
եղեք պաշտպան, զրուցակից, այլ ոչ թե հակառակորդ: Արեք դա հանուն ձեզ և ձեր երեխայի: