Ես ու ամուսինս միշտ հաշտ ու համերաշխ ենք ապրել՝ միմյանց սիրելով ու վստահելով: Գիտեք, երբ 8 տարի մի տան մեջ եք ապրում, թվում է՝ թե իրար մասին ամեն ինչ գիտեք:

Եվ եթե որևէ մեկիս մոտ ինչ-որ բան այն չէր լինում, թաքցնել հնարավոր չէր:

Վերջին շրջանում նկատեցի, որ ամուսինս իրեն տարօրինակ է պահում, փոխվել է: Մեկ շատ առույգ էր, մեկ էլ անտրամադիր նստում էր ժամերով:

Մի անգամ նա աշխատանքից ուժասպառ եղած եկավ ու առանց մի բառ ասելու՝ պառկեց քնելու: Հաջորդ օրն իրեն այնպես էր պահում, իբր ոչինչ չի եղել:

Մի խոսքով, լուրջ կասկածներ ունեի, բայց ամուսինս ոչինչ չէր ասում, հարցերիս չէր պատասխանում:

Ես երբեք ամուսնուս հեռախոսն անգամ չեմ բացել, կարդացել, բայց այս անգամ չէի կարող հանգիստ նստել:

Երբ հերթական անգամ առավոտյան նա ասաց, որ ուշ է գալու, ես որոշեցի, որ պիտի պարզեմ, թե ինչ է կատարվում: Զանգեցի ընկերուհուս, որ մեքենայով գա իմ հետևից ու օգնի:

5:30 նրա գրասենյակի մոտ էի, գիտեի, որ շուտով դուրս կգա: Ամուսինս դուրս եկավ ուղիղ 6-ին, նստեց մեքենան ու գնաց: Ես մտովի աղոթում էի, որ չպարզվի այն, ինչից ամենաշատն էի վախենում:

Ճանապարհին ամուսինս մտավ դեղատուն՝ փոքր տոպրակ բռնած դուրս եկավ ու նստեց մեքենան: Նա գնում էր քաղաքից դուրս տանող ճանապարհով:

Հասավ ինչ-որ տան մոտ, մեքենայով մտավ բակ, իջավ ու առանց դուռը թակելու՝ գնաց ներս: Ես ու ընկերուհիս լուռ նստած էինք: Կես ժամ անց չդիմացա ու մտածելով «ինչ լինում է՝ թող լինի», վազեցի տուն:

Ես անհամբեր բացեցի դուռը ու… տեսա ամուսնուս և մի տարեց մարդու, իսկ սեղանին դրված էին դեղեր, հավանաբար դեղատնից հենց դրանք էր գնել:

Ամուսինս շատ զարմացավ, բայց մի անգամից գլխի ընկավ, որ իրեն հետևել եմ ու սկսեց ծիծաղել:

Պարզվեց, ամուսնուս հանգուցյալ ընկերոջ հայրն է, հիվանդ է ու խնամող, մտերիմ չունի:

Ամուսինս խղճացել է նրան, սակայն կարծել է, որ ես դեմ կլինեմ և թույլ չեմ տա օգնել նրան:

Ամուսնուցս մի քիչ նեղացա, որ թաքցրել էր, սակայն խոստացա, որ այսուհետ միասին կգնանք: