Ես մայրիկ ունեմ, չեմ կարողանա քեզ մայրիկ անվանել,-ասաց հարսս, բայց երբ իր որդին ամուսնացավ․․․Երբ Ելենը ամուսնանում էր, մինչ հարսանիքը նա ինքն իրեն խոստացել էր, որ սկեսուրին երբեք մայրիկ չի անվանելու:
«Ես ունեմ մայրիկ,- մտածում էր նա, -ինչի համար էլի ինչ-որ մեկին մայրիկ ան վանեմ…»Ելենի սկե սուրը լուրջ, պահանջ կոտ կին էր, բայց չար չէր: Սկզբի ժամանակները նա երեխաներին օգնում էր գումարով, դրա համար էլ շատ արագ կարողացան գնել բնակարան և մեքենա:Սակայն Ելենը առաջվա պես նրան դիմում էր «դուք»-ով:Մի ան գամ տիկին Թամարան ասաց հարսին.
-Քո որդիները արդեն մեծ տղա ներ են, իսկ դու ինձ դեռ «դուք»-ով ես դիմում,- փորձեց հաս կացնել, որ երբեք իրեն մայրիկ չի ան-վանել:
-Կարող եմ ձեզ անուն-հայրա նունով դիմել, -ժպտալով պատասխանեց հարսը:
Սկեսուրը լռեց և այլևս չվերադարձավ այդ խոսակցությանը:Երբ Ելենի ավագ որդին պատրաստվում էր ամուսնանալ, նա միան-գամից որոշեց, որ կնեղանա, եթե հարսն իրեն չանվանի մայրիկ:
«Չեմ ուզում սկեսուրիս պես լինել, ամբողջ կյանքս սպասել, որ ինձ մայրիկ անվանեն…»Հենց հարսանիքի օրը երիտա սարդ հարսիկը նվերն ընդունելու պա հին անկեղծորեն ասաց Ելենին.
-Շնորհակալ եմ, մայրիկ:
Ելենը կարծեց, որ դա պատա հական ստաց վեց, հուզմունիքց: Բայց մյուս օրը հարսը նորից այդպես դիմեց իրեն:
Ելենն այնքան ուրախացավ, դա այնքան հաճելի էր:Մյուս օրը Ելենը որոշեց գնալ սկեսուրի տուն, ինքն էլ չէր հասկանում, թե ինչի համար: Նա չէր էլ պատրաստվում նրան մայրիկ անվանել, սակայն թեյ խմելիս բերանից դուրս թռավ.
-Լավ դե, մայրիկ, թող միայն մուրաբա լինի թեյի հետ,— և իսկույն լռեց:
Ելենի համար անսովոր էր. առաջին անգամ կյանքում սկեսո ւրին այդպես դիմեց: Տիկին Թա մարան ձևացրեց, իբր ար տասովոր բան չի եղել, սակայն դեմքի արտահայտությունը փոխվեց, թեթև ժպիտ եկավ:
Տան ճանապարհին Ելենը զգաց, որ հոգում թեթև-ություն կա: Մի փոքր էլ տխուր էր, որ այդքան տարի սկեսուրին մայրիկ չի ասել, բայց հույս էր տալիս այն, որ ուշ չէ սխալը ուղղե-լու համար: