Իմ ամբողջ կյանքում մայրս ինձ մե ղադրել է այն բանում, որ հայրս թողել է մեզ իմ պատճառով, բայց ես չեմ կարող հասկանալ, թե ինչու, քանի որ նա միշտ ինձ շատ է սիրել:
Հայրիկս միշտ գործուղումների էր մեկնում, բայց միշտ վերադառնում էր նվերներով ու գրկախառնություններով: Եվ երբ նա վերջին անգամ գնաց, մայրս ասաց, որ չի վերադառնա, ես չէի ուզում հավատալ դրան և հաստատ համոզված էի, որ նա չի կարող ինձ թողնել մորս մոտ։ Երբ դպրոց գնալու ժամանակն էր, «մայրիկս» հարևաններից հին համազգեստ խնդրեց։ Այն պատ ված ու մա շված էր, բայց դա նրան բոլորովին չէր վ շտացնում։
Սեպտեմբերի 1-ի դրությամբ նա ինձ խորհրդանշական կերպով ասաց. <<Դու ինձ համար ոչ ոք ես, բայց չեմ ուզում քեզ հանձնել ման կատուն, միգուցե քո հայրը հայտնվի։ Բայց մինչ այդ ես փող չեմ ծախսի քեզ վրա։ Ես այն պետք է ներդնեմ այնտեղ, ինչը կարող է օգուտ բերել։ Օրինակ՝ իմ անձնական կյանքը կկազմակերպեմ։>> Բարեբախտաբար, մեր կողքին ապրում էր մի տատիկ, ով ինձ սովորեցրեց կարել և լվանալ ։ Այսպես ուրիշների շորերով և կոշիկներով անցավ 10 տարի:
Բայց համալսարանում ամեն ինչ մի փոքր փոխվեց։ Ես ապրում էի լավ աղջիկների հետ, ովքեր ինձ հաճախ էին տալիս լավ վիճակում հագուստ, որը ինչ-ինչ պատճառներով իրենց չէր սազում և հենց այնտեղ էլ հանդիպեցի Ռուբենին։ Մենք հանդիպեցինք վեց ամիս, նա որոշեց ինձ պաշտոնապես ծանոթացնել իր ծնողների հետ:
Ես իսկապես չէի ուզում գնալ նրանց մոտ, քանի որ մաշված կոշիկներս պատռվել էին, ինչի պատճառով ոտքերս անընդհատ թաց էին, իսկ ես ուզում էի դուր գալ նրանց: Ռուբենը պնդեց՝ ասելով, որ այսպես էլ ինձ կսիրեն ու մենք գնացինք։ Նրա ծնողները լավ մարդիկ էին և ձևացնում էին, թե չեն նկատում, իսկ հեռանալուց առաջ մայրը հաջորդ օրը ինձ թեյի հրավիրեց։ Ես շատ զարմացա, բայց համաձայնեցի։
Հաջորդ հանդիպմանը նա ինձ նոր լավ կոշիկներ նվիրեց։ Հետո մենք ամուսնացանք և ես շատ էի վա խենում, որ վաղ թե ուշ ինձ կսկսեն նախատել այն բանի համար, որ ես ոչինչ չունեմ իմ գրպանում, սկեսրայրս մեզ մի ամբողջ տուն է տվել և օգնել է լավ աշխատանք գտնել: Բայց, բարեբախտաբար, այդ մասին ոչ մի բառ անգամ չասացին ու ինձ հարազատի պես ընդունեցին։ Վերջապես հիշեցի, թե ինչ է ծնողական սերը և կարողացա իմանալ մայրական։
Բայց իմ ուրախությունը երկար չտևեց, քանի որ շուտով հարազատ մայրս իմացավ իմ ամուսնության մասին և արագ շտապեց մեր տուն։ Բարեբախտաբար, այդ ժամանակ սկեսուրս մեր տանն էր։ Նա լսեց, որ մայրս պահանջում է պահել իրեն և անմիջապես զանգահարեց ամուսնուն և որդուն։
Մեկ ժամ անց ամբողջ ընտանիքս հավաքվեց ու «մայրիկիս» բացատրեց, որ ես իրեն ոչինչ պարտական չեմ, քանի որ նա ինձ ոչինչ չի տվել, այնպես որ այստեղ անելիք չունի։ Դրանից հետո մայրիկս երբեք չհայտնվեց մեր կյանքում և ես նաև իմացա, որ ես հ ղի եմ…
Մայրեր, ձեր երեխաներին վերաբերվեք այնպես, ինչպես ուզում եք, որ նրանք ձեզ հետ վարվեն ձեր մեծ տարիքում: