Բոլոր տոներին մեզ հյուր են գալիս ամուսնուս հարազատները։ Նրանց համար դա ավանդույթ է դարձել։ Բոլոր ուտեստները միշտ ինքս էի պատրաստում, հետո նաև մաքրում էի։
Այս Ամանորին ես ասացի, որ այլևս ինքս չեմ անելու ամբողջ գործը։ Սա բարկացրել է ամուսնուս հարազատներին։
Իսկ վերջերս սկեսուրս ասաց, որ շուտով տարեդարձն է և նա հյուրեր է հրավիրելու իմ տուն, ու նաև պետք է իմ հաշվին մի քանի տարբեր ուտեստներ պատրաստեմ։
Իհարկե, ես չընդունեցի նման «գայթակղիչ» առաջարկը, բայց խորհուրդ տվեցի շատ այլ գաղափարներ:
Երեկոյան հանգստանում էի, երբ հանկարծ ամուսնուս քույրը զանգեց: Նա սկսեց ինձ մեղադրել վ ատ հարս լինելու մեջ, քանի որ ես չեմ ուզում տոնակատարություն կազմակերպել սկեսուրիս համար։
Ես ասացի, որ եթե այդքան լավ աղջիկ է, թող մոր ծննդյան պատվին ճաշատեսակներ պատրաստի։ Ինչին աղջիկը պատասխանեց, որ ժամանակ չունի և համեղ պատրաստել չգիտի։
Հետո ես առաջարկեցի, որ բոլորը գումար հավաքեն և վճարեն ռեստորանի համար։ Սա նրա համար նվեր կլինի ընտանիքի բոլոր անդամների կողմից։
Նրանց նույնպես դուր չեկավ այս տարբերակը, նրանք ուզում են, որ ես պատրաստեմ և մատուցեմ:Հետո ամուսինս վերցրեց հեռախոսը և հստակ բացատրեց քրոջը, որ ես աշխատում եմ ինչպես բոլոր մարդիկ և ժամանակ չունեմ 20 հոգու համար սեղան գցելու։
Ավելին, մենք չենք կարող մեզ թույլ տալ ինքնուրույն վճարել նման միջոցառումների համար։ Չգիտեմ՝ դրանից ինչ կստացվի և ինչպիսին կլինի մեր հետագա շփումը հարազատների հետ։