Որն է տարբերությունը սկեսուրի և բադիկի միջև:Բադը կփչացնի ամբողջ բակը իսկ սկեսուրը ողջ կյանքի ընթացքը:Այս կատակը վերջերս լսելցի բայց դժբախտաբար հարսը նույնպես կարող է կյանքեր կործանել Ես 62 տարեկան եմ արդեն հինգ տարի սկեսուր եմ

Իմ 33-ամյա որդին իր կնոջ հետ է ուսման հենց սկզբից:Մենք միասին կարծես դժոխք ենք անցել (ես և հարսս):Պ

արադոքսալ կերպով ես ձեռք բարձրացրեցի նրա վրա,բայց ես այլ ընտրություն չունեի քանի որ հարսս թույլ չէր տալիս շփվել թոռնուհուս հետ Զանգահարելու և հանդիպում խնդրելու համար ինձնից շատ աշխատանք էր պահանջվում:

Բայց ես չեմ փոշմանում`նա նույնպես։Բոլորս ներել ենք միմյանց:Եվ այսօր ես հասկանում եմ,որ դա մեզ պետք էր

Ծանոթությունը հարսի հետ. Երբ տեսա հարսիս`բարի մշակված,քաղաքավարի աղջիկ:Բայց ինձ շատ էր դուր եկել որդուս նախկին ընկերուհին ուստի ինձ համար դժվար էր ուրիշին ընդունել:Ես ինձ հեռու էի պահում նրանից,կարող էի կոպիտ լինել կարծում էի որ սա ժամանակի հարց է,քանի որ հայտնի չէր թե ինչպես կշարունակվի որդուս և հարսիս հարաբերությունները և ես այլևս չէի ցանկանում կապվել մեկ այլ աղջկա հետ:

Իմ հարսը տեսնում էր,որ ես լարված էի,անբարեխիղճ,հաճախ էի խոսում նրա հետևից և շատ էի համեմատում նրան

Ընտանիքի ստեղծումը. Ես ցանկանում էի որ որդիս սովորի արտերկրում,քանի որ ես իմ ամբողջ կյանքը նվիրել եմ գումար վաստակելուն նրա կրթության համար:

Ինձ համար ցնցում էր այն որ հանուն Անյայի,որդիս լքեց իր լավ դիրքերը հրաժարվելով շահավետ պայմանագրից իսկ ես չկարողացա հայտնվել նրա նոր աշխարհում։

Հետո տղաս տեղափոխվեց Անյայի տուն և սկսեց հազվադեպ այցելել ինձ իր եղբորը և դստերս:Նա այլևս չէր զանգում,չէր խորհրդակցում:

Երբ նրանք գալիս էին ինչը շատ հազվադեպ էր լինում,Անյան քննադատում էր մեր ընտանեկան կենցաղը և ես սկսում էի նրան ավելի ու ավելի չսիրել

Նրա տեսակետը. Ընտանիքս նրան չէր ընդունում և նա անհարմար էր զգում իրեն:Նա մեր պատճառով բարդույթներ ուներ և ճնշում էր զգում Բացի այդ նա նախանձում էր իմ ու տղայիս մտերմությանը (նա շատ վատ հարաբերություններ ուներ մոր հետ իսկ հորը չէր տեսել

Ընտանեկան կյանքը Նրանք մի մեծ տուն վերցրին հիպոտեքով չնայած նա աշխատանք ուներ փոքր ընկերությունում բայց կարելի է ասել,որ նա գործնականում ոչինչ չէր վաստակում և ամեն ինչ ընկնում էր որդուս վրա:

Ինձ խենթացնում էր,երբ տեսնում էի,որ նա ընտրում է ամենաթանկ կահույքը,իսկ խոհանոցը մշակվում է նրա ծանոթ դիզայների կողմից:Հետո ես նաև փող էի ուղարկում որդուս,որովհետև ինձ թվում էր,որ այս կերպ ես նրան կփրկեմ որոշ խնդիրներից:

Հարսիս խոսքով որդիս էր համոզել նրան գնել այս տունը,ինքը ավելի փոքրն էր ուզում (որդին հետագայում խոստովանեց դա):Նա մտածում էր,որ ես ատում եմ իրեն և խառնվում նրանց կյանքին:

Ես նրան վերաբերվում էի որպես անփորձ,անինքնավստահ կին որը չի հասկանում որ որոշակի ֆինանսական որոշումների համար նա պատասխանատու է և այնուամենայնիվ ես նրա ամուսնու գերհոգատար մայրն էի

Սա շարունակվեց երկար տարիներ:Երբ իմ թոռնիկը ծնվեց ես տպավորություն ստացա որ ես շատ ավելի քիչ ազատ ժամանակ ունեմ:

Ես գնում էի հոգբանի մոտ,հանդիպում էի ընկերուհիներիս հետ, ինձ մեղավոր էի զգում,քանի որ չէի կարող նստել թոռնուհուս մոտ, իսկ հարսս ասում էր,որ ես պետք է գամ միայն նրա զանգից հետո

Նա վերաբերվում էր ինձ մեծ անվստահությամբ և զայրույթով:Մեր զրույցները բեկումնային էին մեր հարաբերությունների մեջ այդ պատճառով փորձում էի հանգիստ մնալ երբ հարսս տարբեր փաստարկներ բերեց`լսելով նրան ես զարմացա։

Խնամքն ընկալվում էր որպես թշնամություն իմ տրամադրած անձնական ժամանակը թոռնուհուս նրան դուր չեր գալիս,իսկ որդուս հանդեպ սերը նրա սիրո թուլացումն էր:Ինչպես կարելի էր միմյանց այդպես չհասկանալ

Ոչ սկսուրն է վատը և ոչ էլ հարսը Վատը խոսակցության և փոխըմբռնման բացակայությունն է։Երկու բոլորովին տարբեր մարդիկ նրանք կարող են համաձայնության գալ և ընդհանուր եզրեր գտնել:Ոչ միայն հանուն ընտանիքի այլ նաև ինքներդ Ձեզ համար:

Ոչինչ չի ստացվի,եթե խոսելու փոխարեն մադիկ պարզապես դատապարտեն միմյանց:Չպետք է մտածեք «Ես ճիշտ եմ թող ներողություն խնդրի նա