-Ես մի տատիկի եմ ճանաչում, ով խոտաբույսերով բուժում է բոլոր հիվանդությունները։ Պատկերացնու՞մ ես, քեզ էլ կօգնի, կհղիանաս վերջապես։
-Չէ, էլ ոչ մի բանի չեմ հավատում․․․
Արդեն ուզում էի հարվածել նրան։ Հարյուրավոր խորհուրդ տվողներ, բժիշկներ, հոգեբաններ, արհեստական բեղմնավորում, աղոթքներ են եղել իմ կյանքում։
Երբ դառնում եմ հետ, տեսնում եմ արցունքներովս պատված ուղին, որը անցել եմ․․Էլ չեմ հիշում, քանի տարի եմ տառապել։
Ապարդյուն փորձերին հաջորդեց փաստի ընդունումը։ Հետո էլ որոշեցինք երեխա որդեգրել։
Մի քանի ամիս անց մեր տանը սկսեցին ապրել երկու չքնաղ քույրիկները։ Կարծես իմ սրտից ծնված լինեն։Ես ու ամուսինս նրանց շատ էինք սիրում, բայց անկեղծ ասած, միևնույնն է, սրտումս մի դատարկ անկյուն կար, թվում էր, թե այն մնացել է իմ հարազատ երեխայի համար․․․
Ամեն ինչ եղավ անցյալ Ամանորից մի քանի օր առաջ․ ինձ շատ թույլ զգացի, քիչ էր մնում ուշագնաց լինեի։ Կարծեցի, թե ուղղակի հոգնած եմ։
Արդեն ամանորյա եռուզեռն էր, ամբողջ օրը խանութներում ու խոհանոցում էի, իսկ երկու երեխաների հետ այդ ամենը հասցնելն այնքան էլ հեշտ չէ։ Հետո նույնը կրկնվեց հաջորդ օրը։ Արդյունքում իմացա, որ հղի եմ․․․
Երբ պատմեցի աղջիկներիս, նրանք ասացին, որ Ձմեռ պապիկից փոքր եղբայր էին խնդրել․․․Աստված իմ, ոնց եմ նրանց սիրում․․․
Այժմ որդիս գրեթե 4 ամսական է․․․մի քանի տարի առաջ չէի էլ կարող պատկերացնել, որ երկու աղջիկներս կվիճեն, թե ով է վարելու եղբոր մանկասայլակը և ով է փոխելու տակդիրը․․․
Հրաշքներ լինում են, միայն պետք է հավատալ․․․