Հանգստյան օրերից հետո բոլորը վերադառնում էին քաղաք : 3-ամյա Իրան մայրիկի հետ ավտոբուսում էր: Ավոտբուսը լեփ-լեցուն էր:
Մի երիտասարդ իր տեղը զիջեց Իրային ու մայրիկին: Մինչ նստելը հանկարծ Իրոչկան բարձրացրեց մոր զգեստը, արագ իջեցրեց ու բարձրաձայն ասաց.
— Մամ հիշու՞մ ես, որ մենք տատիկի մոտ էինք, դու լվացիր քո տլուսիկը ու կախեցիր պարանին: Դու մոռացար այն պարանին, ինչպես ես առանց տլուսիկ նստել ավտոբուս, — և այդ ասելով կրկին փորձում էր բարձրացնել զգեստն ու ստուգել:
Մայրը ամոթից կարմրած փորձեց սաստեց աղջկան : Բայց փոքրիկը չէր հանգստանում. Մամ, դու, իսկապե՞ս չես մոռացել, հաստա՞տ, դե ցույց տուր :
Ողջ ավտոբուսն ծիծաղից ուշաթափվել էր, իսկ մայրը ամոթից կարմրած չգիտեր ինչպես լռեցնել դստերը: Ա՜խ երեխաներ, երեխաներ, միայն նրանք կարող են այսքան անմիջական ու անկեղծ լինել: Իսկ ձեզ հետ նման դեպք եղե՞լ է: