Երբ ամուսինս պրակտիկանտ էր, պրակտիկան անց էր կացնում քաղաքային հի վանդանոցում՝ մանկական բաժանմունքում։
Նա լավ էր սովորում, կարծում էր, որ պատրաստ է մանկաբո ւյժ աշխատել։ Բայց իրականությունը երբեմն չի համընկնում մեր երևակայության հետ:
Գլխավոր բժի շկը ցույց տվեց կաբինետը, նրան ներկայացրեց հի վանդներին և շեշտեց, որ բաժանմունքում մանկատան երեխաներ կան։
Նա ասաց, որ նրանց հատուկ մոտեցում է պետք։ Շատ գործ կար։ Նրա համար հեշտ չէր: Նրա սիրտը ճմլվում էր երեխայի լացից։
Մի օր նա մտավ մի սենյակ, որտեղ պառկած էր մի կապուտաչյա աղջիկ՝ շիկահեր մազերով։ Նա ծիծաղեց։Աղջիկը լ աց չեղավ, այլ նայեց նրան մեծ կապույտ աչքերով։ Նա երեք-չորս տարեկան էր։ Նա մոտեցավ և ասաց բարև: Աղջիկը մեկնեց ձեռքը և լայն ժպտաց։
Նա նման էր հրեշտակի: Բո ւժքույրն ասաց, որ նրան գտել են փողոցում, սաստիկ մրսել է, ոչ ոք չի եկել նրա հետևից։
Նա ապրում էր մորաքրոջ հետ, բայց նա չէր սիրում նրան, և աղջիկը փախել էր։ Մորաքույրը հրաժարվեց նրան։ Փառք Աստծո, նա ապաքինվեց, իսկ դուրս գրվելուց հետո պետք է տեղափոխվեր ման կատուն։ Միայն աղջիկը դեռ չգիտեր այդ մասին։ Նրան շատ դուր եկավ փոքրիկը:
Նրանք ընկերացան։Աղջիկը իր հերթին նույնպես կապվեց նրա հետ։ Նա ամեն օր սպասում էր նրան, կանգնում էր դռան մոտ, միշտ փորձում էր մոտ լինել։
Նա փոքրիկ աղջկա հետ գնում էր բաժին և ինչով կարողանում օգնում։ Բոլորը սիրում էին նրան, անվանում էին «հրեշտակ»: Մի օր աղջիկը բժշկին ցույց տվեց իր մոր լուսանկարը։ Նա ամուր բռնել է լուսանկարը ձեռքերում, համբուրում էր։
Նա տխուր ասաց, որ մայրը դրախտում է. -Մայրիկս բարի էր, մորաքրոջս նման չէր, նա չա ր է, ինչպես հեքիաթի կա խարդը: Պրակտիկան հասավ իր ավարտին:
Փոքրիկ հրեշտակը չուզեց նրան բաց թողնել. — Մի գնա, մի գնա, դու իմ հայրն ես: Հրաժեշտը դժ վար էր երկուսի համար: Փոքրիկ աղջիկը լա ց էր լինում: Հետո աղջկան տեղափոխեցին մանկատուն։ Անցել է մեկ տարի։
Նա ամուսնացա վ լավ աղջկա հետ: Մի անգամ նա և կինը զբոսնում էին այգում և հանկարծ երեխայի ձայն լսեցին. -Հայրիկ, հայրիկ:
Նա ճանաչեց աղջկան: Կինը զարմացած նայեց նրան։ Պարզվեց, որ աղջկան որ դեգրել են լավ մարդիկ և նա մեծանում է սիրող ընտանիքում։